Diğer ayların her günü peki tabi girilebilirmiş. Ada vapurunda bir adamla tanışmış, kendisinden işitmiştim.
Motorların henüz adalara çalışmadığı yıllardı. Sadece şehir hatları vapurları çalışırdı. O vapurların 3 büyükler diye anılanları vardı. Ekseriyet adalara onlar giderdi. Fenerbahçe, Paşabahçe ve Dolmabahçe.
İşte o vapurların birindeydi. Burgazadadan bir 29 Ekim günü Bostancı'ya dönerken yanıma oturmuştu.
Kavanoz dibi gözlükleri ve dik bir oturuşu vardı. Elinde Pan am amblemli mavi muşamba bir çanta taşıyordu. Diğer elindeki hasır poşet içerisinde aluminyum çaydanlıkla tüp gaz vardı. Yanındaki beyaz saçlı ufak tefek adamla sohbet ediyorlardı. Her ikisinin de mat beyaz saçları, güneşten yanmış tenleri ve delikleri iyice aşınmış boyası dökülmüş kemerleri vardı.Fakat bir yarış koşacak atlet formunda ve enerjisi içindeydiler.
Kalpazankaya denizden adanın burnunda günün başlangıcında çaylarını demlerler, akşama kadar da denize girip vakit geçirirlermiş.
Ben de sordum:
-Nereden geliyorsunuz
-Sarıyerden. İlk önce Sarıyer taksim otobüsüne daha sonra da taksim bostancı otobüsüyle buraya geliriz. Biz İstanbul'un her tarafını denize girmek için yıl boyu dolaşırız. Bir tek mart ayında denize girmeyiz. O zaman İstanbul'un suları soğuk olur.
-Ne iş yapıyorsunuz peki?
-Ben Kapalıçarşı'da dolar, mark kiralarım. Sabah 100 mark veririm. Akşama yüzmakla birlikte kirasını alırım.
Adama bakınca dövizle tefecilik yapabilecek bir profili göremiyordum. Üstelik dolar mark tefeciliği yapan birinin elindeki çaydanlık ve 30 sene önce bedava verilmiş uçak çantası ile ada vapurunda denize girmek üzere ne işi olur diye merak içindeydim. Herhalde bir yerde bu işi yapan bir tanıdık olmalı diye düşündüm.
-Benim karım var ya !
diye söze girdi .
-50 lirayı görse vallahi dolar zanneder. Hiç görmedi ki. O kadar tutumludur.Pazarın bitmesine doğru alışverişe gider ezilmiş, çürük, çarık domatesleri alır. Bize onlardan o kadar güzel bir domates çorbası yapar ki değme lokantalarda aynısını yiyemezsiniz.
Beyaz mat saçlı, kavanoz dibi gözlüklü adam konuştukça ben Taksim Bostancı otobüsün hat numarasını hatırlamaya çalışıyordum. Tabii ya: 112. Taksim.Beşiktaş üzerinden . 111: Çamlıca üzerinden diye hatırlayıp rahatladım.
O,kaldığı yerden konuşmaya devam ediyordu:
-Alkol, sigara da kullanmam ben. Ne işim var? Onun yerine 1 kg baklava alırım. Hem zihnin berrak kalır, hem de ağzımın tadı kaçmaz. Baklava varken, rakıyı ne yapayım?
Adamla sohbet ettikçe saygı duymaya başlamıştım. Özensiz kıyafetli, yaşça geçkin, karısını pazardan çürük domates toplamaya gönderen adam gözümde kendi içindeki bütünlük ile büyüyordu. Bostancı'ya yaklaşıyorduk. Tüm yolcularda bir kıpırdanma başlamıştı. Her ikisinde ise bütün yolcuların üzerinde bir kıpırdanma ve toparlanma kendini gösterdi. Hızlı ve net bir vedalaşma ile vapurun iskele tarafındaki merdivenlerine yöneldiler
Telaşlı vapur çıkışında otobüse yetişmek için kalabalıkları sağlı sollu yararak hızlı adımlarla gidişlerini izledim. Dalgaların köpüğüne benzeyen saçıyla o da kayboluverdi insan denizinde.
İstanbul'un en zengininden daha hisli İstanbul'u yaşaması, elindekiler ile mutlu olmasını bilmesi ve yaşamdan daha fazla keyif almak için para ile satın alınamayan zevklere dönük olması hala bugün bile aynı saygıyı uyandırıyor içimde.
Soğuk, 2017
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder