İki Bira İçimi Hayat

 Çiçek pasajının girişinde eskiden ayaküstü şimdilerde masaları olan bir birahane vardır. Sadece bira isteyebilirsiniz orada.  Mezesi, sohbeti size kalmış.  Karşıdaki kuru yemişçiden aldığınız çerezleri, garsonların verdikleri tabaklara koyar, isterseniz biranıza gocunmadan ve çekinmeden eşlik ettirebilirsiniz. Ancak bunu anlayabilmek için biraz gedikli becerisi gerekir. Hani müdavim olmanın ağır bir havası vardır müşteride. İlk önce çok istekli görünmeyeceksin. Sonra siparişi sen vermeyeceksin.Garson gelip;

-Bira getireyim mi? Abi dediğinde, usulca başını öne doğru eğeceksin. Olur , madem sen istedin anlamında.

İşte bu birahanenin müdavimleri de vardır. Gel geç müşterisi de.Kimin kim olduğu ile kimse ilgilenmez ama bir zaman sonra gelip geçeni seyretmekten sıkılırsın.Diz dize oturduğun komşularınla ister istemez bir iletişim başlar.Ya çerez ikram edilir ya da sigara.Ya da tüm cesaretini toplar, girersin  öyle langadanak söze.Ama komşunu rahatsız etmez.O sadece langadanak olmaya cesaret edemeyen pasif konuşmacı durumundadır.Yani aslında konuşmak istiyordur ama teklifin karşıdan gelmesini bekliyordur.Bir kere laf açıldı mı öyle hemen muhabbete dalmaz.Önce cılız bir kelime sarf eder.Yine senden bekler lafın açılmasını.İkinci repliği artık bir cümle halini almıştır.Bir kaç cümleden sonra ise paragraflar başlar işte o paragrafları topladığında her masadan bir hikaye çıkar.

Masaların birinde garsonların hoca diye seslendiği ürkek bakışlı ve seyrek sakallı biri oturuyordu. Bozuk şivesinden yabancı olduğu belliydi. Ama yabancılığı birahaneye değildi. Hatta, oranın müdavimlerindendi o, elbette. Öyle olmasa garson onun leblebisinden alır mıydı?Hem de masasına oturarak.Garsonların eliyle leblebisinden aldığı,izin istemeden sigarasından otlandığı yerin yabancısı değildi.Onun memleketinde karın 10 türlü adı vardı.Sadece sulu sepken, lapa lapa değil tam 10 değişik ismi.Karın bin türlü yağdığı yerden kar yağdığı zaman milli felaket olan yere gelmişti.Mimarlık tarihi dersleri veriyordu.Hem mimari de hem de tarihte dünya çapında uzmanlaşmış bir millete ders vermeye!Olacak iş miydi bu?Hititlerin soyundan gelen bize çiçek pasajının kireç boyalı tavanlarına bakıp tarihi dokunun nasıl kaybolduğunu göstermek Zor kısmı bu değildi onun için.Zor olanı kızından ayrı kalmaktı.Ülkeye geldikten sonra evlenmişti.İlk önceleri karısı da çalışıyordu.Sonra işinden ayrılmış, bir daha da çalışmamıştı.İyi niyetle başlayan bir ilişki yine iyi niyetle sona ermişti.Tabi Türk kadınları zordu.Ama bize göre öyleydi.Ona göre zor olan Türk kadının ailesi olan ilişkisi ve bunun erkeğin üzerindeki anlamsız yüküydü.Evet,kesinlikle bu her erkeğin taşıdığı bir yüktü. Anlamsız olması ise erkeklerin neden bunu bir yük olarak algıladıklarını anlayamamış olmalarıydı. Olsun yük yüktür. Önemli olan yükün neresinden tutacağını bilmek. Bunu ona annesi öğretmemişti. Çünkü, onun memleketinde bu yükün tarifi yoktu. Her aile kendi bacağından asılıyordu. Burada ise asılmaya geldi mi, her koyun ayrı olmasına ayrıydı ama sürü halinde otlanılıyordu. Kadın sağlık ve işsizlik sigortası olarak ailesini görüyordu. Çünkü, kendi hayatını garanti edecek birikimden yoksundu. Bu yüzden de ailesine sigorta primlerini günlük hayatının laubaliliği ile ödüyordu.

İnsanın aklına hocanın memleketindeki anneler farklı mı? diye geliyor.

-Olur mu? Diye yanıtlıyor., hoca.

-Dünya çapında öğreti verebilecek bir evlat yetiştirmek mi anneliği farklı yapıyor?

-Elbette .Hayır. Bizim annelik anlayışımız sadece sevgiye sizinki sorumlu ve yetkili ebeveyn ilgisine dayanıyor, dedi.

Hocanın muhabbeti arada kesilince başka masada çoktan paragraf haline gelmiş sohbet kulaklarda çınlıyordu.

Sohbet gemisine binen yolcular belli ki tanışlar ama buranın müdavimi değillerdi. Ancak, başka mekanların alkol buharlı havalarını solumuşlardı muhakkak. Hikaye, vakıfların ucuza ihaleye çıkartacağı kiralık evler ile başladı. Süt tozu renkli takım elbiseli, kır saçlı adam girdi söze;

-Vallahi 150 milyona oturuyorum.Öyle kıyak bir evim var ki.Bütün Haliç ayağımın altında.Deniz hastanesine çıkan yokuş var ya!Onun hemen başında

Karşısındaki, kahverengi giysili, zayıf, mavi gözlü adamın Atatürk rozeti parlıyor gözüme. Ceketinin yakasında. Atatürk olmadan bu sohbetlerin keyfi çıkmaz ki!Ancak o ulu öndere aldırmadan küfürle giriyor konuşmaya;

-Siktir et yahu! kafam bozuk sabahtan beri.

Anlaşılan o ki ev sahibi evden çıksın diye bir savcıyı koymuş araya.Savcı telefon edince tepesi atmış.Ulan sen kimin …iki oluyorsun da beni arıyorsun, diye!Öyle ya tepesi attı mı gözü dönermiş.Hani bir seferinde evini yakmış.Herkesi evden çıkarmış, ateşe vermiş bütün eşyaları.Sonrada, seyretmiş çocuklarının hıçkırıkları arasında.

-Yapma böyle şeyler.Çocuklarının psikolojisini bozuyorsun.Sonradan çıkar bunların izleri.

Diye lafa devam etti kır saçlı sohbet yolcusu. Yaşının büyüklüğünün verdiği ağırbaşlılıkla sevgi, travma ve nasihat dolu bir araba laf söyledi.

-Olur mu abicim, çok seviyorum ben çocuklarımı.Onlar için canımı bile veririm.

Canı kıymetsizdi.Çocuklarına olan sevgisinden bile kıymetsizdi ki canını hiçe sayıyordu, kahverengi giysili adam.

-          Ulan pezevenk dedim,senin bastığın toprağı …ikerim.Adresini ver, gelicem oraya ibne

Diye çıkışmıştı telefonda.Küfür etmek çocuklarından bahsetmekten daha şevk veriyordu ona, bu belliydi.

Kır saçlı adam:

-Aldırır seni içeriye valla, ne biçim konuşmuşsun, sen de

-Aldırsın, …mına koyayım.Aldırmayını…iksinler.

Coşmuştu bir kere, hırçın ve hoyrat küfürler savuruyordu.Bu tavrını da delikanlılığına dayandırıyordu.O değil miydi, Dündar abinin karşısında bacak bacak üstüne oturan.O değil miydi? Kürt İdris’e posta koyan.Tophanenin bitirim delikanlısı Ayhan ile vuruşan.Sene kaçtı?Seksenbeş mi?

Ancak, sonradan anlaşıldı hoyratlığı.Karısı beş çocuğuyla bırakıp gitmişti iki sene önce.Bir daha hiç görmemişti karısını.

-Görürsem, vururum, abi.Elimden bir kaza çıkar.O yüzden hiç gitmedim. O ibne kardeşlerine de söyledim.Gidin lan, namusunuzu temizleyin de gelin!diye.Bir daha da bu eve ayak basmayın!İki senedir sesleri çıkmıyor, puştların.

Süttozu elbiseli kır saçlı adam görmüştü oysa karısını.Maçka parkında çocukları da yanındaydı.Hatta o tanımamıştı da, büyük kızı tanımıştı onu.

-Yazık be.Çocuklarına da mı, acımadı?Ama o çocuklar anlar zamanla.Annelerinin ne mal olduğunu?

-Şimdiden görmek bile istemiyorlar be abi.Hepsi bana düşkün.

Ama ikisi de çocukların gizlice Maçka parkında annelerini görmeye gittiklerini görmezlikten geliyordu.

-Bunun hesabını diğer tarafta verir o.

dedi kır saçlı adam ve sonra devam etti:

-Ama alımlı kadınmış be karın!

-Tabi abi.Gül gibi hayatımız vardı.Onun yüzünden Beyoğlu’nu bile bırakmıştım.Kahveye bile gitmiyordum.Bütün çevremden koptum.Sırf o mutlu olsun diye.Ama olmadı!

-O bir Yahudi’nin yanında çalışıyordu, değil mi?Bay Jojo.

-Sorma.Bana bir iş bulacaktı ama sonra arkası gelmedi işte!Aman abi, siktir et!Herkes baksın dalgasına.Ben çocuklarımla rahatım.Zaten büyük kız çamaşır,bulaşık,yemek her işimizi görüyor.Küçükler de kendini idare ediyor.

Kahverengi giysili adam sayfayı çevirmişti bile.Sona geliyorduk işte.

-Hadi, şu Sefa’yı görmeye gidelim. Dedi kır saçlı adam.

Hesap istendi dört bira 12 lira dedi garson.

-Yahu, biz bunun bir tanesini bir lira yetmiş beş kuruşa içiyoruz be!

-Abi,bize gelişi o kadar dedi garson.

-Ben de bize gelişinden niye vermiyorsun diye sordum?, dedi adam.Bir taraftan elini cebine sokmuş hesabı uzatmıştı bile.

Başka mekanların müdavimliği burada geçmiyordu.

İsveçli hoca da fazladan muhabbete kapılıp söylediği birasından son yudumunu içiyordu. Sakalına bulaşan bira köpüklerini acemice sıyırdı, sigarasını söndürdü. Hesabını bilen her Avrupalı gibi dört biranın parasını masaya bıraktı. Dizlerinden kuvvet almadan doğruldu ve vedalaştı.

Hayatlardan iki bira içimi birer bölüm açılmış, cesaretle deşilmiş sonra usulca kapatılmıştı. Artık, kalabalığa karışıp herkes kendi hikayesini yaşamaya devam etmeye hazırdı.Pasajın girişi de yeni hikayelere gebe yeni yüzleri karşılamaya hazırlanıyordu şimdi… 

(14.07.2005)