Bizim Yaşadığımız Yerde

Bizim yaşadığımız yerde şehir kulübü olmalı, muhakkak! Garsonlarını kırk yıldır tanımalıyız mesela! Masamız olmalı.  Dostlarımızın da masası olmalı.  Öğlenden çarşıda beğendiğimiz bir balığı akşam için gönderebilmeliyiz mesela!  Balıkçının çırağıyla hem de! Aşçının çocuğunu tanırız mutlaka.  Bizi görünce mutlu olanlar olmalı mesela.  Öyle, telaşlı adımlarla çarşıdan geçerken bile. 

Bir tane de çocukluğumuzu bilen biri olmalı etrafta.  Sevdiğimiz dondurmayı, ya da şekerlemeyi bilen.  Bizim çocukluğumuza yetişkin gözüyle tanıklık etmiş birisi.  İlk aşkımızın ne yaptığını bilmeliyiz, bence. Kiminle evli olduğunu, kaç çocuğu olduğunu v.s.  Annesini bayramlarda aramalıyız hatta!  Kıskanç bir kadın da olmamalı hayatımızda bizim.  Yani, insanlığı bol ve katıksız bir kadın olmalı aslında.

Bir çiçekle konuşan da bir adam olmalı etrafımızda, yine.  Onu sularken, konuşan canlı sevdalısı bir adam işte.  Adam dediğime  bakmayın, kadın da olur elbette.  Lafın gelişi.  Çok çocuk olmalı etrafımızda, bakıp, bizi hatırlayacak, bizi anlatacak çok tanıklarımız olmalı hayatımızda. 

Güldürecek, komik adamlar olmalı daima!  Yani, sadece bakıp güleceğimiz, hayatla dalga geçen ters adamlar diyorum.  Başkalarının başarısız diyeceği, mutlu adamlar.  Iskalamış adamlar.  En azından nişan alıp, hedefi görüp, tetiği çekip ıskalamış adamlar.  Düş kuran adamlar olmalı, yüz bin defa düş kurmuş adamlar olmalı. 

Güzel kahve yapan eski bir kadın olmalı hatta.  Eskiyi bilen çok adam görmüş bir kadın.  Yavrummm, diyebilmeli bize.  Annelerimizin saygısını kazanmış bir kadın olmalı esasında.  Ve de çok da muhtemel olarak kazanmıştır aslında. 

Kayırdığımız biri olmalı aramızda, kayırıldığını bilmesine rağmen elinden bir şey gelmeyen biri olmalı o.  Çekindiğimiz de biri olmalı.  Konuşmadan önce düşündüğümüz, saygı duyduğumuz biri olmalı.  Konuşurken ağzının içine baktığımız, babalarımızın ortalaması bir büyüğümüz  olmalı işte. 

Bizim yaşadığımız yerde sofra kurulmalı, her vakit işte...